Ik had me van alles voorgenomen. Eindelijk kon ik de klussen
afmaken in mijn nieuwe huisje en zou ik dingen gaan doen die ik me al
maanden, misschien zelfs al jaren voornam. Van dat alles kwam niets terecht…
Mijn 1 maand sabbatical, werden er 2 en uiteindelijk zelfs 4. Ik sliep veel en
het grootste gedeelte van de dag bracht ik door op de bank. Ik ging veel lezen,
nadenken, voelen. Oude herinneringen kwamen boven en kon ik een plekje gaan
geven.
Hoe moe ik ook was, ik ging iedere dag wandelen. Heerlijk met mijn hoofd
in de wind, even zitten aan het water. Door de ruimte die ik mezelf gaf, kreeg ik
veel nieuwe inzichten en zag in dat ik mijn leven echt anders mag gaan indelen.
Mijn lichaam gaf me duidelijke signalen dat ik nog niet het juiste pad
bewandel. Zo eis ik bijvoorbeeld nog te veel van mezelf. Mijn buren werken
fulltime en zijn daarnaast heel actief. Dat moet ik toch ook kunnen? Zelfs
mensen die twee keer zo oud zijn als ik, kunnen veel meer doen. Waarom ik dan
niet? ...Dit is duidelijk een stukje dat ik nog niet geaccepteerd had (en
heb).
Hoe langer ik thuis zat, hoe vermoeider ik werd. Ik had
natuurlijk de gelegenheid om veel in mijn hoofd te kunnen zitten. Dat vreet
energie. Maar ik merkte dat er ook iets anders was. Door mijn sabbatical kwam
ik dichter bij mijn gevoel en op een dag gaf mijn intuïtie aan dat er iets in
mijn huis niet klopte. Het is een heerlijk huis maar ik was al die maanden dat
ik er woonde nog geen enkele keer fit opgestaan. Logisch, zei mijn hoofd. Mijn
werk, studie en de verhuizing was een uitputtende combinatie geweest.
‘Straling’ plopte in me op. Straling?! Nu ben ik geen voorstander van
wifi in huis, dus heb dat ook niet. Onbewust heb ik waarschijnlijk al aangevoeld dat ik daar niet van opknap. Toen ik verjaardagsvisite kreeg en men
vroeg om de wificode dacht men dat ik een grap maakte toen ik zei dat ik dat
niet had. ‘Ja dag, je wil hem gewoon niet geven,’ zei een nicht. Mijn neefje
van twaalf vond het maar ouderwets. ‘Heb jij internet via een kabel?!’ Zijn
ogen rolden er bijna uit. Dat dat nog bestond!
Ondanks dat ik zelf dus geen wifi heb, en buiten mijn mobiele telefoon (die ik 's nachts volledig uitzet) geen andere apparaten met straling heb, komen er wel minstens 24
verbindingen van buren mijn huis binnen. Dat gaf mij wel een benauwd gevoel. En
ook heb ik zicht op een ‘prachtige’ zendmast. Sinds ik mijn werk had neergelegd
was ik veel meer thuis, raakte ik steeds vermoeider, voelde me onrustig, had ik een vervelende druk
op mijn hoofd, en zat mijn nek muurvast. Ik weet dat aan de stress dat nu
loskwam. Toch volgde ik mijn ingeving en zocht contact met een bedrijf dat
gespecialiseerd is in het omgaan met straling. Ze kwamen meten. Mijn ingeving
klopte, er werd een hoge straling gemeten in mijn huis, afkomstig van de
zendmast. Wat nu? Ik wil niet weer verhuizen. Ik heb nu een speciale
energieplaat die de straling ‘afketst’. Sinds ik mijn nieuwe vriend, zoals ik
hem gekscherend noem, in huis heb, slaap ik inderdaad weer beter. Echt
uitgerust word ik nog niet wakker, maar er spelen ook nog andere dingen wat
energie kost. De druk op mijn hoofd en nekpijn zijn in ieder geval weg. Ik heb
hem nog te kort om echt duidelijk resultaat te hebben. Dat zal de komende
maanden uitwijzen.
Het was een vruchtbare periode want niet veel later kwam het
volgende mooie inzicht op mijn pad... ‘Dat is een heftig boek,’ zei de bibliotheekmedewerkster toen ik het gereserveerde boek kwam ophalen. ‘Ja, de titel klinkt niet heel uitnodigend maar ik heb sterk het gevoel dat ik dit moet lezen.’
In de volgende blog deel 3.
