Ik kijk naar de dvd van Gooische
vrouwen 2. 'Ik hoor niet hier en niet daar,' zegt Claire na haar terugkeer uit
Afrika.
Nou Claire, denk ik, we kunnen
elkaar de handen schudden. Ik weet ook even niet meer waar ik nu thuishoor.
Aantrekkingskracht
Vanaf 2008 kom ik met regelmaat
in Volendam. Het dorp heeft een enorme aantrekkingskracht op me. Ik voel me er
thuis, het geeft me energie en inspiratie.
Waarom ga je er niet wonen? Hoe
vaak ik die vraag al niet gehad heb…
Twee jaar terug stond ik op het
punt om de stap te wagen. Ik voelde me niet goed in mijn eigen huis, dus wie
weet was dit het moment om ervoor te gaan. Meerdere malen kreeg ik er een
huisje aangeboden en toch deed ik het niet. Alles achterlaten wat je hebt
opgebouwd, terecht komen in een dorp waar je veel voelt. Nee, ik koos voor de
veilige weg en besloot binnen mijn eigen dorp te verhuizen. Nadat ik het
universum om een huisje in De Lier had gevraagd, kreeg ik die binnen een week
al aangereikt. Ja, zie je wel, dit was het! Vrij uitzicht, ruim huis, leuke
wijk en een aparte werkkamer.
Nu anderhalf jaar verder kan ik
zeggen dat ik me daar nog geen moment thuis heb gevoeld. Rationeel gezien is
dat niet te verklaren, want alles zit op en aan het huis en heb ik dus niets om
over te klagen. Sinds vorig jaar zomer weet ik dat ik last heb van de zendmast
die iets verderop staat. Daar is wat aan te doen, middels hulpmiddelen.
Vanaf november luisterde ik iets
beter naar het fluisteren van mijn hart. Volendam, hoorde ik. Oh nee, niet
weer! Ik had toch de keus gemaakt om in De Lier te blijven? Die knoop was nou
wel doorgehakt.
Kruispunt
De afgelopen maanden werd ik
steeds zieker en zieker in mijn eigen huis. Mijn hart fluisterde allang niet
meer, maar begon zelfs tegen me te schreeuwen. Ik stond op een kruispunt.
Linksaf voor blijven zitten waar je zit en dus geen meter vooruit komen of
rechtsaf voor onzekerheid en avontuur.
Je zou zeggen dat de keuze dan heel simpel is. Maar dat betekent dat je uit je comfortzone moet komen en daar is je hoofd het vaak niet mee eens. Die kan 1001 excuses bedenken om iets niet te doen. 'Het kost geld, je bent daar wel heel alleen, hoe denk je werk te gaan vinden, zorg dat je eerst wat meer energie hebt.' Blablabla... En zo ratelt ons hoofd maar door. Het duurde 'even' maar uiteindelijk lukte het me om mr. Mind te negeren en koos ik ervoor om rechtsaf te slaan. Ik voel al tijden dat in Volendam vele kansen voor me liggen. Daar kan ik groeien, mezelf verder ontwikkelen.
Nog geen 48 uur nadat ik hardop
had uitgesproken een tijdelijke woning in Volendam te willen, om te gaan
proefwonen, kreeg ik een bericht van een vriendin daar. Deze zomer was er een
leuk huisje, middenin het centrum beschikbaar. Twee dagen later vond de
bezichtiging plaats. Het voelde goed, van alle kanten werd me hulp aangeboden.
Het klopt gewoon. Dit ging helemaal goed komen. Anderhalve week na mijn
uitspraak woonde ik al in Volendam. Een turboverhuizing.
En toen… De eerste nacht sliep ik
bij elkaar maar drie uur. Veel te weinig voor mij. Zeker na zo’n intensieve regelweek
en een weekend waarin ik twee keer naar Volendam ben gereden en druk aan het
sjouwen ben geweest. Ik sliep niet vanwege de vele geluiden om me heen. Zo
wordt de slager aan de overkant ’s nachts bevoorraad. En dat gaat natuurlijk,
op zijn Volendams, niet geheel zachtjes. Ook pikte ik er energetisch veel op. De
meest vreselijke dingen zag en hoorde ik weer. Alsof al mijn antennes ineens
open waren geschoten. Om die reden heb ik al die jaren al een haat-liefdeverhouding met het dorp. Het brengt me dingen op mijn pad die ik liever (nog) niet onder ogen kom.
Huilend zat ik de dag erna in de
kappersstoel. Gelukkig waren er verder geen klanten. Ook weer typisch, thuis
kan ik niet huilen, hier gaat altijd de kraan zonder problemen open. Ik voel me
hier blijkbaar veilig genoeg om mijn emotie te kunnen tonen.
‘Ik ga terug. Ik trek het hier
niet.’ Opgeven komt in mijn woordenboek niet voor, maar dit kwam met een
oerkracht eruit. Dit was gewoon niet goed, ik zou kapot gaan hier. Normaal
moeten ze me aan mijn haren het dorp uitslepen, wil ik niet weg, nu moesten ze
me juist eraan vasthouden wilde ik niet vluchten.
Dit was toch mijn volgende station?
Een goede spiegel
Dag 3 kon ik me neerleggen bij de situatie. Ik ben hier niet voor niets terecht gekomen. Dagelijks krijg ik allerlei signalen dat ik nog steeds op de juiste weg zit. Ik ga mee met de flow en vertoef veel aan het water. Ik krijg daar letterlijk lucht, geniet van de ruimte en vind er mijn rust. De vermoeidheid kan ik nu accepteren. Mijn plannen heb ik even in de ijskast gezet. Misschien wilde ik ook te veel en te snel. Was het naïef om te kunnen denken dat ik hier direct mijn ding kon neerzetten.
Ik gaf het een kans. De dagen
erna waren loodzwaar. Ik kreeg meer op mijn bordje dan mijn lief was. Slapen
deed ik nog steeds slecht en ik was doodop. Hallucinerend vanwege het
slaapgebrek liep ik tollend op mijn benen richting de supermarkt om vervolgens
weer een paar uur op bed te moeten bijkomen. Ik snapte er niets van. Dit zou
toch mijn bestemming zijn, mijn volgende station? Waarom gebeurt dit dan? Ik
had allerlei plannen. Zou hier gaan schrijven, werk zoeken, nieuwe mensen
ontmoeten. Nu lig ik grotendeels alleen maar plat. Ik word ook niet goed van de
hele dag omringd zijn met mensen en geluiden. Dat geeft zoveel onrust in mijn
hoofd. Soms voelt het net alsof ik in Artis zit. Al die mensen voor mijn raam, gewapend
met een camera, en dan zit ik gelukkig nog op één hoog. Mijn tijdelijke huis en
ik zullen straks vast in vele plakboeken voorkomen. Al levert het zien van al
die toeristische taferelen ook wel heel vermakelijke situaties op. Sommigen doen
de meest idiote dingen om foto’s te kunnen maken. Zo had ik gister in 5
seconden tijd, drie verschillende Japanners die even naast me kwamen zitten op
het bankje bij het water. Even leuk zitten, foto, en dan nam de volgende snel plaats. Bijna struikelend
over hun eigen voeten renden ze dan weer naar het volgende huis met dat leuke geveltje en herhaalt het hele tafereel zich opnieuw. Daar kan ik gelukkig weer even
om lachen. Maar heb ik het wonen in een toeristisch centrum niet wat onderschat?
Dag 3 kon ik me neerleggen bij de situatie. Ik ben hier niet voor niets terecht gekomen. Dagelijks krijg ik allerlei signalen dat ik nog steeds op de juiste weg zit. Ik ga mee met de flow en vertoef veel aan het water. Ik krijg daar letterlijk lucht, geniet van de ruimte en vind er mijn rust. De vermoeidheid kan ik nu accepteren. Mijn plannen heb ik even in de ijskast gezet. Misschien wilde ik ook te veel en te snel. Was het naïef om te kunnen denken dat ik hier direct mijn ding kon neerzetten.
Ik heb heel lieve vriendinnen en
familie die me erdoorheen slepen. Dagelijks krijg ik peptalks, ‘controle’ en
goede adviezen. Bij deze, enorme dank voor jullie hulp! Dankzij jullie ben ik
nog niet gillend het dorp uitgerend.
Eén van de afscheidscadeautjes
vanwege mijn tijdelijke verhuizing, een cd van André Hazes junior, heeft ook een
mooie boodschap:
‘Leef, alsof het je laatste dag
is, pak alles wat je kan en ga!’
De Volendammers houden me een
goede spiegel voor. Ze zijn net als ik heerlijk eigenwijs, enorm veeleisend
naar zichzelf en anderen en vinden het ook erg belangrijk wat een ander van ze
vindt. Vooral niet willen afwijken, maar het liefst met de kudde mee.
Ik zie deze periode hier als één
grote Summer School. Vele lessen zal ik op mijn pad gaan krijgen. En wie weet,
wil ik hier straks wel helemaal niet meer weg.
Volendam, ik kan niet met en niet
zonder jou!
