dinsdag 30 augustus 2016

Bye bye love...

Twee maanden heb ik bij je mogen wonen. Twee maanden die voelen als één. De weken zijn omgevlogen. En tegelijkertijd voelt het alsof het nooit anders is geweest. 

Ik zou die weken van alles gaan doen. Vooral op het gebied van werk. Grootse plannen had ik. Stoelmassage, tenen lezen. Braderieën en markten aflopen. Dat was blijkbaar allemaal toch niet de bedoeling… Iedere keer als ik iets wilde opstarten kwam er ineens iets tussen. Zo werden bijvoorbeeld alle braderieën in het dorp geannuleerd. Na de zoveelste ‘tegenwerking’ begreep ik dan eindelijk de boodschap. Ik mag hier werken, maar dan wel aan mezelf!
In Volendam had ik nu alle tijd om eens echt goed te voelen. Wat zijn de behoeftes van mijn lichaam? Waar wordt het nu blij van? Ben ik aan het werk dan zit ik teveel in mijn hoofd en vind ik het lastiger om de signalen op te vangen en er vervolgens ook nog naar te handelen.  

Drukke straat
Het werd een periode van veel schrijven (heerlijk aan het water), lezen, wandelen en zelfstudie. Ik heb ontzettend veel mogen leren en waardevolle inzichten gekregen.
Ik woonde op één van de meest drukke locaties van het dorp; een winkelstraat pal achter de dijk. Dat was in het begin heel erg wennen. Waarom ben ik hier in godsnaam gaan zitten?, dacht ik de eerste week geregeld. Is het wel zo slim als je zo gevoelig bent? De hele dag had ik geroezemoes van het winkelend publiek, leveranciers van winkels die af en aan reden, groepen toeristen die door de straat kwamen. In het weekend was er dan nog als extraatje de kroeggangers die je vaak van verre al hoorde aankomen. De laatste week van de bouwvak was het iedere avond en nacht raak. Mijn buurman de slager begon nog geen twee uur nadat de laatste persoon zijn barkruk had verlaten. De nachten waren dus erg kort die week. En toch... Ik vond het er heerlijk! Daarmee heb ik niet alleen anderen, maar vooral ook mezelf verbaasd. Werd het me teveel dan ging ik gewoon naar een rustig plekje aan het water. Mijn ultieme oplaadplek.

Blijf in je centrum
Deze woonsituatie is een heel mooi leerproces geweest. Normaal zorg ik dat drukke momenten worden afgewisseld met rustigere momenten. Dat is in een straat waar nagenoeg altijd activiteit is even een 'dingetje'. Nú kon ik niet weg en moest ik wel handelen met de situatie. Het ‘dwong’ me om goed bij mezelf te blijven. Om naar mijn eigen centrum terug te keren. En dat is me gelukt! Sterker nog, stiekem mis ik de reuring in de straat nu al.
De trouwe lezer van mijn blog weet dat ik vorig jaar schreef over lichamelijke- en geestelijke klachten vanwege straling, afkomstig van een zendmast in de buurt van mijn huidige woning. In Volendam had ik amper straling en ik merk nu pas goed voor effect dat heeft op mijn zenuwstelsel. Ongelofelijk! Daar kan ik nog wel eens een aparte blog over schrijven. Fijn om dat verschil te ervaren en dat het nu meer dan duidelijk is hoe mijn huidige woonomgeving me verzwakt.

Een zomer die ik nooit meer vergeet
Deze kans kwam heel plots om mijn pad. Ik werd getipt en binnen anderhalve week was ik verhuisd. Weg uit mijn vertrouwde omgeving. Weg uit mijn veilige haven. …En wat is dat goed voor me geweest! Uit je comfortzone stappen is misschien even ontzettend eng maar kan ik iedereen aanraden. Je bekijkt de dingen daarna met een heldere blik. Zo heb ik bepaalde vastgeroeste overtuigingen kunnen laten varen, weet ik welke koers ik wil gaan nemen met mijn praktijk en kom ik (nog) een stuk beter voor mezelf op. De gemiddelde Volendammer is namelijk een pittig en heel direct persoon. Wilde ik niet over me heen laten lopen, was het verstandig om een stuk van dat gedrag te kopiëren. Ook zijn ze heel kort maar wel duidelijk in hun communicatie. Dat deel heb ik ook in mijn rugzak gestopt. Op die manier communiceren kost minder energie, heb ik ervaren. En die energieke ondernemersgeest hoop ik ook meegenomen te hebben.
Ik ben heel dankbaar voor alle mensen die mij geholpen hebben deze droom waar te kunnen maken en voor de mooie en soms ook zeer ontroerende ontmoetingen die ik in Volendam heb gehad. Een zomer om nooit meer te vergeten.

Eén van de laatste avonden daar liep een man, in een zo goed als lege straat, bijna tegen me aan en begon spontaan te zingen:
Bye bye love,
Bye bye happiness,
Hello loneliness,
I think i’m gonna cry.
Bye bye my love goodbye...

Ik mis je nu al. Het helende water. De ruimtelijkheid. De mensen die me inspireerden.
Was je een vakantieliefde of een liefde waar ik niet meer zonder kan? De tijd zal het leren…

zondag 7 augustus 2016

Geland

‘Zijn het je ogen, is het je stem...’ Het is half vijf in de morgen. De overbuurman brengt me een serenade, pal onder mijn slaapkamerraam. Met een glimlach word ik wakker. Het begint al te wennen. Al die geluiden, het geroezemoes de hele dag.
Ik woon nu vijf weken in Volendam. In het centrum wonen van een toeristisch dorp, middenin het hoogseizoen, dat betekent een woonomgeving waarin vele uitdagingen voor me liggen. Overdag het winkelend publiek en de busladingen toeristen, en in de avond - en in het weekend ook in de nacht - de schreeuwende en lallende kroeggangers. Ik zou hier vakantieweken voor hooggevoeligen moeten organiseren. Als je ergens kunt leren hoe je in de drukte goed bij jezelf blijft, is het hier wel. Voor niet-hooggevoeligen is het soms al een flinke beproeving, zeker op de zondagen, dan kun je bijna over de hoofden lopen op de dijk.

Gek op gezelligheid
Het klinkt misschien tegenstrijdig - ik merk ook dat sommigen verwachten dat je als hooggevoelige als een kluizenaar leeft en alleen maar met oordoppen in diep weggestopt onder je dekbed ligt - maar ik vind het ook ontzettend leuk dat hier altijd wel iets te zien of te doen is. Iets in mij heeft dat ook nodig. 
Iedere zaterdag staat bijvoorbeeld de markt bij mij voor de deur. Gezellig en daarnaast ook ideaal; mijn boodschappen heb ik zo binnen. Vanuit mijn luie stoel zie ik mensen uit alle werelddelen voorbij komen. Leuk om te zien wat voor ons heel normaal is maar wat door andere culturen als heel bijzonder wordt gezien. Je gaat daardoor met andere ogen naar iets kijken, wat soms heel verhelderend kan werken. De haven met iedere dag weer andere prachtige boten en soms ook van die enorme jachten, waardoor je je in St. Tropez waant, ligt om de hoek. Geweldig om daar even een rondje te lopen. En de muziekliefhebber in mij wordt ook gevoed. Zo belandde ik laatst nog bij een heel intiem akoestisch optreden in de visafslag. Het was ontzettend mooi en met een bijzondere ervaring rijker sloot ik de avond af.
Het is alleen wel prettig dat als ik te veel prikkels heb gehad, wat ik probeer te voorkomen maar niet altijd haalbaar is, dat ik dan wel de rust kan opzoeken. En dat lukt dus soms niet in zo’n woonomgeving als dit. Daarvoor moet ik dan mijn huis uit.

Het water
De geluiden van het winkelende publiek, de toeristen en het langsrijdende verkeer kan ik inmiddels aardig buiten me houden. Bewust dan. Onbewust pik ik het allemaal op en ik merk regelmatig dat het me erg moe maakt. 
De lezers van mijn boek zullen weten dat in dit dorp ook een stukje van mijn verleden ligt. Dat deel wordt getriggerd nu ik hier weer woon. Soms is dat erg heftig. Ik kan er niet meer voor weglopen. Oude stukjes willen gehoord en geheeld worden.
Gelukkig is daar dan het water. Iedere avond, rond zonsondergang, maak ik een ommetje en plof ik even neer op een bankje aan het IJsselmeer dat net iets buiten het toeristische gebied staat. Het is dan compleet uitgestorven op de dijk. Op een enkele wandelaar of kroegganger na, is er helemaal niemand. Zo heerlijk. Dan gooi ik alle herrie van de dag in het water. Even mijn 'harde schijf' defragmenteren, zodat ik daarna weer het overzicht en de rust heb. 

Meer dan thuis
Mijn draai heb ik hier aardig gevonden en ik voel me er meer dan thuis. Zo thuis, dat toen ik een paar weken geleden vanwege een examen even in mijn eigen huis in het Westland verbleef, het voelde alsof ik daar op vakantie was. Toen ik de dag erna terugkeerde in Volendam, was ik weer thuis. Mijn brein kon dat niet verwerken. Een heel rare ervaring. Het is gewoon alsof ik hier al maanden woon.
Natuurlijk heb ik soms moeilijke momenten. Dan mis ik even dat ik op iedere straathoek een bekende tegenkom of zomaar bij een oude vriendin of mijn ouders kan aanwaaien. Al heb ik hier ook nieuwe leuke en lieve kennissen erbij gekregen waar ik een goede klik mee heb en volledig mezelf bij kan zijn. Ik hoef het niet alleen te doen, zij helpen me ook verder op mijn pad. Ze hebben hier zelfs een hsp-café (bijeenkomst voor hooggevoeligen). Als we het dan toch over thuiskomen hebben... Een avond gezellig samenzijn met mensen die op dezelfde manier in het leven staan als ik, dat is zo fijn.
Deze periode hier zie ik als proefwonen. Voelt het zo goed dat ik straks echt definitief de overstap zal maken? Ik heb nog drie weken te gaan hier…